Rondje Zevenhuizerplas, 5,3km zwemmen in open water
Ter voorbereiding van de 1/2 triathlon had ik het idee gekregen om de Zevenhuizerplas eens rond te zwemmen in plaats van heen en weer. Heen en weer staat goed voor ca. 1.7km dus 3,5km totaal wat prima te doen is na wat trainingsuurtjes. Maar nooit had ik vernomen dat iemand hem rondgezwommen had. Dus leek me dat wel een aardige uitdaging om aan te gaan. En gelijk een mooie gelegenheid om het wedstrijdloze Coronajaar weer wat leven in te blazen!
De voorbereiding
Planning gemaakt, de website afstandsmeter.nl gaf een 5.4km aan. Tot nu toe was mijn verste afstand met zwemmen dus 3,5km van het heen en weer zwemmen. Er moesten dus nog wat meters aan toegevoegd worden. De hele zomerperiode had ik al in open water gezwommen voor mijn zwemtrainingen. Dit met en zonder wetsuit. Nu had ik de planning staan het weekend van 29 augustus, dus dat het met wetsuit zou worden stond voor mij al vast.
Bootje ter begeleiding
Een vriend van mij gevraagd of hij een oogje in het zeil wilde houden met een bootje. Nu is het voordeel dat je eigenlijk volledig de kantlijn volgt dus nooit echt lang in diep water zwemt, maar het is toch wel een fijne gedachte dat er iemand is die weet waar je ongeveer zwemt. 27 augustus 2020 was het zover, dit was een donderdag omdat dat beter uit kwam in plaats van de zaterdag. In de middag afgesproken, ze gaven redelijk weer op in een wonderlijke week van veel regen en wind. Tegen een uur of 15:00 ben ik het water ingelopen met wetsuit en zwemboei. Het water was prima te doen. Bij het omkleden had ik de laatste slokken Fantomalt naar binnen geslagen en nog een krentenbol voor de nodige energie. De roeiboot lag inmiddels ook in het water. Nog even een korte briefing, scheelt als je elkaar al door en door kent. Dan heb je aan 2 woorden genoeg :-) Nog even dubbel gecontroleerd of mijn horloge wel een gps signaal had gevonden… en voor mezelf besloten dat het maar moest gebeuren!
Een bijzondere zwemtocht
Al tijdens de eerste meters zag ik het roeibootje duidelijk wat moeite hebben met de tegenwind. Maar ik besloot me er niet geheel druk om te maken en een rustig tempo te zoeken wat ik tamelijk makkelijk kon volhouden. Dit ritme had ik redelijk snel gevonden en meter na meter zag ik het land van de zijkant van de plas aan me voorbij gaan. Voor mijn gevoel had ik relatief snel de overkant bereikt en kon ik met de bocht mee langs de boulevard zwemmen. Altijd leuk om te zien dat mensen toch soms nog vreemd kijken als ze iemand zien zwemmen die vervolgens met de kantlijn mee zwemt en weer meedraait om de boulevard te verlaten. Tot nu toe ging het lekker, mooi tempo en voelde me niet echt vermoeid worden. De helft zat er nu bijna op, nog 2.5km te gaan. De kantlijn die nu volgde was totaal onbekend voor mij. Dit bleek al snel na de eerste meters omdat ik volledig langs een looppad door het water bleek te zwemmen van de waterskibaan. Wel een mooie referentie, zo 500m rechtuit geeft je een soort zwembad gevoel. Zo abrupt als het looppad begon, zo was deze ook weer verdwenen. Het maakt plaats voor een soort baai met een talud wat nogal ondiep was. Als ik m’n armen enthousiast omlaag bewoog raakte ik de bodem. Tijd om het hoofd eens op te lichten om me te oriënteren. Al watertrappelend zag ik dat de roeiboot inmiddels ook weer op zichtafstand bevond en kon ik me weer redelijk inbeelden waar ik was, tenminste dat hoopte ik. De baai had plaatsgemaakt voor een haventje waar ik langs ben gezwommen en voor mijn gevoel moest na het haventje de ‘afslag’ komen van het tussendoortje wat ik had bedacht. Even een kort overleg met de bootploeg en besloten ondanks dat de waterplanten behoorlijk hoog groeiden het er maar op te wagen.
Helaas bleek na een 100m dat dit niet de afslag is die ik had moeten hebben…dus terug en de volgende afslag proberen te pakken. Eenmaal door de waterplanten geworsteld besloten maar om gewoon rond te zwemmen en het open water te pakken voor de laatste honderden meters. Het gevoel in de armen begon al wel wat zwaarder te worden en de temperatuur begon ook wat te dalen in mijn wetsuit dus het werd wel tijd dat het einde in zicht kwam. Helaas was zicht ver te zoeken omdat mijn zwembril dusdanig beslagen was dat het zicht niet heel ver reikte. Maar het kon voor mijn gevoel niet ver meer zijn en over het algemeen is mijn richtingsgevoel niet heel beroerd dus in een rechte lijn naar de finish. De kantlijn begon in zicht te komen, het restaurant waar ik het water in ben gelopen begon herkenbaar in beeld te komen. Maar het valt dan altijd nog tegen hoe ver het nog is. Toen eenmaal de lijn in het water van het zwemgedeelte zichtbaar werd was dat voor mij het teken dat de strijd was geleverd en ik de eindtijd kon opmaken. Mijn horloge gaf 2:00:37 uur aan!
Wederom een mooi avontuur, een mooie en leuke tocht die me voorlopig wel bij zal blijven.
Voor herhaling vatbaar? Dat denk ik zeker wel, nu voorlopig eerst maar weer wachten tot de watertemperatuur richting de 17+ graden gaat ;-)